Een boel egoïstische politici zal niet in staat zijn te bereiken wat ceasar, napoleon en hitler niet konden.

---

Het is verbijsterend dat de politiekers iets bekomen hebben waarin zelf Hitler niet geslaagd is. En dit zonder bloedvergieten. Zonder EEN kogel af te vuren. Als schapen hebben alle Europese landen zich onderworpen aan de heerschappij van Duitsland.  Met Brexit is het EINDE van de EU-Zone ingeluid (2020).

Valuta status	Overheidsschuld	Begrotingsaldo

Vanuit economisch oogpunt, is het verhullen van inflatie het enige waarin de euro is geslaagd. Als u nog altijd geloofd dat inflatie goed is, bekijk dan maar eens hoe weinig het salaris van een serveerster is gestegen (mi salario de camarero). Duidelijk niet genoeg om de kosten in levensonderhoud te dekken. Inflatie is diefstal op klaarlichte dag door de overheden...de ironie is dat als gevolg hiervan, we ALLEMAAL armer worden. Die landen met de hoogste belastingen, grootste schulden en grootste begrotingstekorten kennen de grootste werkloosheid en de zwakste economieën!

De volgende videoclip bewijst overduidelijk dat de EU een marxistische uitvinding is en een structuur waar politici de wil van de bevoling omzeilen, referenda ontkennen (26 staten werden ontkend in een referendum) en hun wil doordrukken door gebruik te maken van achterdeuren - 

31 december 2008 geplaatst -De bitter-zoete triomf van de euro

---

Als het doel van de euro is de VS dollar hegemonie te confronteren en de Europese Unie in een monetaire supermacht te veranderen, is het een signaal triomf. Maar politici zouden voorzichtig moeten zijn waar zij voor wensen. Door Ambrose Evans-Pritchard

Op haar 10e verjaardag, is de gemeenschappelijke munt een onbetwist deel van het dagelijkse leven van 330 miljoen mensen in 16 landen (Slowakije sluit aan op 1 januari), een verspreiding bijna zo breed als de Romeinse denarius - de eerste echte pan-Europese munt.

Er is geen "weefsel afwijzing" van het publiek geweest, zelfs als de Euro-barometer data laat zien dat de euro meer geaccepteerd dan geliefd is. Kopers beschuldigen het - ten onrechte - voor inflatie. De helft van de Fransen denkt in Francs. Vreemd genoeg zijn er hoop van de regionale valuta beginnen te circuleren in de Duitse regionen sinds de lancering van de EMU. Sociologen zijn verbijsterd. 

Markt gretigheid om de euro te duwen naar sterling pariteit en naar opstandige hoogtes ten opzichte van de dollar, Yuan, roebel en ruppee, is een onmiskenbare stempel van zelfvertrouwen. Maar succes is biter zoet. De eurozone zelf zit in diepe recessie. Een valutastijging op dit moment is een wrede klap voor de export industrie. De volledige schade zal inslaan laat 2009, omdat het vertragingeffect dan effectief wordt. 

Het punt van een monetaire unie - tenminste voor Parijs - was dit te voorkomen. EMU moest een schild voor Europa vormen tegen de uitval van Angelsaksisch "casino kapitalisme" en een stabiele muntenheid zeker te stellen.

Stabiel is het niet. De Élysée had zich nooit voorgesteld dat het een valuta aan steroïde zou zijn, zo hoge pieken dat het de Franse industriële kern uit zou hollen en Airbus naar de afgrond te brengen. Zoals president Nicolas Sarkozy het in een moment van woede zei, "we creërden niet de euro zodat de niet langer een enkel vliegtuig in Europa meer konden bouwen". 

Otmar Issing, ex-hogepriester van de Europese Centrale Bank zegt dat de helft van de West-Europese staten nu zou worden geconfronteerd met valutastormen verwant aan de vroege jaren '90, ware het niet achter de enorme kracht van de EMU.

De yield spreads op Italiaanse, Griekse, Portugese, Spaanse, Oostenrijkse en Ierse schulden zou zelfs nog hoger zijn dan nu al, een vergroting van de effecten van de kredietcrunch die het wellicht te gevaarlijk voor overheden zou maken om zelfs maar te denken over fiscale reddingsplannen. "Mensen lijken zich hiervan niet bewust. Zij nemen nu de voordelen van de euro voor lief", zei hij.

Dit geldt in zekere zin, hoewel de jaren '90 verstoringen voortvloeiden vanuit een vaste koppeling tot de D-mark, tot een recept voor ramp. Maar zulke beweringen en tegen beweringen raken nauwelijke de diepere vraag of de EMU een levensvatbare onderneming op lange termijn is - ofwel een "optimale muntunie" (OCA) in economisch jargon. 10 jaar later woedt de controverse. Beide kanten hebben voldoende bewijs om met gelijke felheid, "ik zei het je toch" te roepen. Het hangt allemaal af naar welk deel van het plaatje je kijkt.

Laat ons niet vergeten dat de euro een revolutionaire constructie is. Vergeet niet dat sovereine staten een gelijk belang zijn overeengekomen hun valuta te verlaten - sommigen dateerden van de Middeleeuwen - en hun lot hebben verbonden aan een supranationale bank. 

De Frank - geslagen in 1360 om het einde van de gevangenschap van Jean Le Bon in Engeland te vieren - opgeroepen door Frankrijk zelf, en de Franse stemmers werden niet gemakkelijk overgehaald om het op te geven. Het verdrag van Maastricht werd geaccepteerd met een flinterdunne marge in september 1992. We zullen nooit weten hoe de Duitse mensen zouden hebben gestemd als het hen was toegestaan te beslissen over het lot van hun geliefde D-Mark, het symbool van nationale vernieuwing.

Monetaire unies komen en gaan, het draait meest rondom een dominante macht. De euro is een ander dier. Het heeft geen politieke anker. Het is een sprong in het diepe zonder een staat, treasury, schuldenunie of EU sociaal vangnet om het te ondersteunen.

Voor arch-critici op Duitse universiteiten was de beslissing om werk te maken met de euro vóór de creatie van een volwaardige EU-staat als de kar voor het paard te binden. Amerika had haar unie gesmeed voordat zij een munt uitgaven, net als 19e eeuws Duitsland.

Dit is de grotere vraag die moet worden getest tijdens het tweede decennium van de euro. Monetaire unies kunnen de risico's een tijdlang maskeren. Ze schilden zondaars lang genoeg om onevenwichtigheden uit de hand te laten lopen, stapelen problemen op voor meer dramatische crises later.

Eurosceptici zeggen dat dit precies is wat er gebeurd. Het gat tussen het noorden en zuiden is nog groter gegroeid en het ECB "one-size-fits-all" beleid heeft verschillende effecten op verschillende culturen. Italië verloor 40% arbeidskosten concurrentie ten opzichte van Duitsland sinds de valuta's werden gekoppeld in 1995, Spanje verloor ongeveer 35%.

De redenen zijn complex, geworteld in de loononderhandeling structuren, de beschermde gilden en de bankensystemen van landen die weigeren hun tradities op te geven. In Spanje worden 70% van de lonen geïndexeerd met de inflatie en meer dan 98% van hypotheken zijn gelinkt aan variabele Euribor. Is het een wonder dat Spaans onroerend goed als paddestoelen uit de grond schoot buiten controle, toen de ECB tarieven op 2% hield (om Duitsland te helpen, toen in de problemen)?

Landen van het Latijns-blok zouden dramatische stappen hebben kunnen nemen om hun economieën meer concurrerend met Duitsland te maken. Zij slaagden hierin niet - ondanks heldhaftige pogingen door ambtenaren, vooral bij de Bank van Spanje - omdat de politieke klasse nooit de implicaties van de EMU begreep. Noch Duitse leiders wat dat betreft. De glanzende uitzondering is Finland.

Begrotingen vertellen het verhaal. Duitsland heeft een overschot van bijna 7% van BBP, terwijl tekorten in Spanje en Portugal zijn opgelopen tot 10% en 14% in Griekenland. Club Med extravagantie kan slechts blijven doorgaan zolang buitenlandse investeerders bereid zijn de gaten te vullen met vers kapitaal. De hoofdpijn van Italië is anders, maar niet minder serieus. Als de staat van Europa met de meeste schulden, moet het €200 miljard aan obligaties doorrollen dit jaar in vijandige markten.

Het zal niet eenvoudig zijn voor slachtoffers om concurrentie terug te grijpen met beperkingen van de monetaire unie. Zij moeten salarissen laten afnemen relatief tot noord Europese landen, maar hier ligt het risico van een zelfvoedende schuldenval.

We verschuiven naar het politieke domein in ieder geval. De Spaanse werkloosheid is gesprongen van 8 naar 13% in  iets minder dan een jaar tijd, en enkele analisten verwachten 18% in 2010. Wanneer zel burgerlijk geduld knappan? Niemand die het weet, maar de wreedheidl van rellen van afgelopen maand in Griekenland is een waarschuwing. [2011 officiële werkloosheid in Spanje op 23%].

Als de inzinking van Europa dit jaar voortzet, vinden we mogelijk uit of het uitmaakt of de euro een statenloze valuta is. In dollar land, keert Washington een vijfde van BBP uit. Een systeem van "fiscale transfers" die automatisch stimulans verschuift van gezonde regio's naar ongezonde regio's. Dit is hoe een 'OCA' zichzelf aanpast. We vinden mogelijk ook uit of de Euro geniet van de solidariteit van een natie, "allen voor één en één voor allen", wanneer de toestand verslechtert. De lichaamstaal van Duitsland tot op heden suggereert van wel.

Voor nu koestert de eurozone in heerlijkheid als de ultieme veilige haven van de wereld. IJslanders kijken verlangend naar de valuta en Denemarken heeft een hoge prijs betaald (twee rating verhogingen richting de crisis) voor haar semi-afhankelijke rol in het wisselkoers mechanisme. De Polen proberen zich zo snel mogelijk te ontdoen van de Zloty.

Berkeley professor Barry Eichengreen zegt dat de euro 'de grote winnaar' van de financiële crisis is, overweldign hiermee degenen in het Milton Friedman kamp die dachten dat de EMU zou opblazen in de eerste beste erge storm. De aard van dit bankendrama heeft - onverwacht - voor de sterke punten van de EMU gespeeld, stelt hij.

Banken in Europese staten buiten EMU hebben vooral gebrek aan binnenlandse valuta voor internationale transacties, waardoor zij euro's (en dollars) hebben geleend. Dit heeft bewezen een achilleshiel te zijn. "De implicatie is duidelijk. Nationale bankensystemen hebben behoefte aan een kredietverstrekker als laatste vangnet. In kleinere landen, waar een significant aandeel van bankverplichtingen zich in een ander land bevinden, mist de nationale centrale ban deze capaciteit. De enige opties zijn dan een draconische klap te geven op controles van het bankensysteem of bij de eurozone aan te sluiten", zegt hij.

Zijn oordeel is dat elk land behalve misschien Groot-Brittannië zich uiteindelijk bij Euroland zal moeten aansluiten. "Het staat geschreven op de muur", zegt hij.

Dus het debat gaat verder. Voor verdedigers van het Britse pond - en de Zweedse en Noorse kroon - de steile glijbaan ten opzichte van de euro over de afgelopen maanden is in grote lijn een zegen, tenzij je werkt in de reisbranche of veel gaan skiën. Het fungeert als schokdemper op een cruciaal moment, het helpt als vangnet voor de economie tegen schulden deflatie.

Export winsten houden het misschien lang genoeg vol om een levenslijn te geven aan VK productie en handelsbedrijven wanneer banken kredietlijnen afsnijden. Het is een verschil tussen overleven en falen voor duizenden gezonden bedrijven. Dit is waar een onafhnakelijk valuta voor dient. Het behield sociale stabiliteit in 1931, toen Groot-Brittannië de goudstandaard verliet, en opnieuw in 1992 met het verlaten van ERM (van waar het pond later terugbrulde naar een hoger niveau, op het juiste moment). 

We zijn te dicht bij gebeurtenissen om definitieve conclusies te trekken over de werking van EMU of de instorting van het pond. Er zullen veel wendingen zijn voordat dit grote debacle zichzelf over de hele wereld heeft uitgespeeld.

Toen de Chinese leider Chou-en-Lai werd gevraagd wat hij dacht over de Franse revolutie, antwoordde hij "te vroeg om te zeggen". Om de euro revolutie te beoordelen op slechts een decennium is frivool.

Posted August 16, 2008 Ambrose Evans-Pritchard

Well, my own view is that gold bugs should start looking very closely at something else: the implosion of Europe. (Japan is in recession too)

Germany's economy shrank by 1pc in Q2. Italy shrank by 0.3pc. Spain is sliding into a crisis that looks all too like the early stages of Argentina's debacle in 2001. The head of the Spanish banking federation today pleaded with the European Central Bank for rescue measures to end the credit crisis.

The slow-burn damage of the over-valued euro is becoming apparent in every corner of the euro zone. The ECB misjudged the severity of the downturn, as executive board member Lorenzo Bini-Smaghi admitted today in the Italian press. By raising interest rates into the teeth of the storm last month, Frankfurt has made it that much more likely that parts of Europe's credit system will seize up as defaults snowball next year.

As readers know, I do not believe the eurozone is a fully workable currency union over the long run. There was a momentary "convergence" when the currencies were fixed in perpetuity, mostly in 1995. They have diverged ever since. The rift between North and South was not enough to fracture the system in the first post-EMU downturn, the dotcom bust. We have moved a long way since then. The Club Med bloc is now massively dependent on capital inflows from North Europe to plug their current account gaps: Spain (10pc), Portugal (10pc), Greece (14pc). UBS warned that these flows are no longer forthcoming.

The central banks of Asia, the Mid-East, and Russia have been parking a chunk of their $6 trillion reserves in European bonds on the assumption that the euro can serve as a twin pillar of the global monetary system alongside the dollar. But the euro is nothing like the dollar. It has no European government, tax, or social security system to back it up. Each member country is sovereign, each fiercely proud, answering to its own ancient rhythms.

It lacks the mechanism of "fiscal transfers" to switch money to depressed regions. The Babel of languages keeps workers pinned down in their own country. The escape valve of labour mobility is half-blocked. We are about to find out whether EMU really has the levels of political solidarity of a nation, the kind that holds America's currency union together through storms.

My guess is that political protest will mark the next phase of this drama. Almost half a million people have lost their jobs in Spain alone over the last year. At some point, the feeling of national impotence in the face of monetary rule from Frankfurt will erupt into popular fury. The ECB will swallow its pride and opt for a weak euro policy, or face its own destruction.

What we are about to see is a race to the bottom by the world's major currencies as each tries to devalue against others in a beggar-thy-neighbour policy to shore up exports, or indeed simply because they have to cut rates frantically to stave off the consequences of debt-deleveraging and the risk of an outright Slump.

When that happens - if it is not already happening - it will become clear that the both pillars of the global monetary system are unstable, infested with the dry rot of excess debt.

The Fed has already invoked Article 13 (3) - the "unusual and exigent circumstances" clause last used in the Great Depression - to rescue Bear Stearns. The US Treasury has since had to shore up Fannie and Freddie, the world's two biggest financial institutions.

Europe's turn will come next. We will discover that Europe cannot conduct such rescues. There is no lender of last resort in the system. The ECB is prohibited by the Maastricht Treaty from carrying out direct bail-outs. There is no EU treasury. So the answer will be drift and paralysis.

When EU Single Market Commissioner Charlie McCreevy was asked at a dinner what Brussels would have done if the eurozone faced a crisis like Bear Stearns, he rolled his eyes and thanked the Heavens that so such crisis had yet happened.

LET THOSE PRETENDING THERE IS DEMOCRACY IN EUROPE STAND UP! - FRANCIS D. SCHUTTE

Once political power is transferred from father to son and/or from man to wife, we should all know something is  deathly wrong with Democracy.

Now that Ireland has rejected the Lisbon Treaty, I don’t see any earthquakes but rather a resumption of the scenario we saw after the French and Dutch voted ‘No’ .

The EU ain’t freezing up. The talking heads designate either a country as too small to count (Ireland, The Netherlands) or the people’s decision is classified vertically and the Lisbon treaty will be pushed through overnight when all are asleep.

The European Parliament will do the impossible to ensure it’s very existence and I have no doubt Europe's clever lawyers will find a way to slip any text through in some way.

Nicolas Sarkozy plans to use France’s EU presidency to steamroll the treaty through “legal’ measures in the same way Louis XVI did before he ended up on the Guillotine.

However, with the Real Estate crises, the Credit Crunch and the destruction of money and the (hyper) inflation that comes as a consequence, I see the EU bumping into heavy problems. The odds are this complex society won’t survive the actual energy crisis after all.

History shows over and over again that if politicians don’t change politics, We the People get rid of the politicians ( even if it means they have to use a guillotine). One can only fool people as long there are games and bread but the upcoming hyperinflation and depression with a potential shortage of Food and Energy commodities  will be a wake up call for most of us. Posted June 14, 2008

© Alle rechten voorbehouden. De inhoud van dit rapport mag niet worden gekopieerd, gereproduceerd of verspreid zonder expliciete schriftelijke toestemming van Goldonomic